Czas na Nepal

Od kilkunastu dni żyję już następnym wyjazdem. Powoli wchodzę w temat, wnikam w atmosferę Nepalu.

Przeczytałam już zakupione książki, znalezione artykuły. Powycinałam zdjęcia gromadzone od jakiegoś czasu.

W pamiętniczku narysowałam flagę, mapkę z zaznaczonym atrakcjami turystycznymi, stupę Boudhanath, nepalską mandalę, świętą sylabę om  i symbol nieskończoności.

Wiem co chcę zobaczyć, ale na co liczę? Co mnie tam wzywa? Dlaczego akurat teraz, dlaczego ten zakątek świata?

Nepal to biedny kraj u podnóża Himalajów, dotkliwie dotknięty niedawno przez trzęsienie ziemi. Bardzo potrzebują turystów, a tych podobno jakby mniej.

Żaden treking, zdobywanie szczytów raczej mnie nie interesuje, jadę tam bo mam nadzieję, że są jeszcze takie miejsca na świecie gdzie ludzie żyją naprawdę, nie oszaleli jak my, że wciąż nie zgubili siebie i sensu życia. Nie gonią, nie zdobywają, nie potrzebują ciągle nowych, modnych, niezbędnych rzeczy. Jest listopad dookoła mnie już szaleją świąteczne reklamy wmawiając nam, że musimy mieć ...więcej i więcej…  Chcę stąd uciec....

Chcę pooddychać innym powietrzem, przesiąkniętym wiatrem z gór, dymem kadzidełek, dźwiękiem kręcących się młynków modlitewnych.

Chcę usłyszeć Namaste, monotonny śpiew mantry, poczuć łopot flag modlitewnych targanych wiatrem.
Chcę zobaczyć święty kamień dzi, wszechwidzące oczy Buddy, święte krowy, kiepskie drogi, Katmandu, małe górskie wioski i twarze ludzi żyjących po swojemu, zgodnie z własną historią, tradycją, ludzi bogatych choć żyjących bardzo skromnie.
Chcę popatrzeć na ośnieżone szczyty, hinduskie świątynie, buddyjskie stupy, dym z ceremonii kremacyjnych nad rzeką Bagmati.
Chcę spojrzeć w okno żywej Bogini Kumari, licząc, że może na chwilę pokaże się światu.
Chcę skosztować pierożków momo i słonej herbaty z mlekiem jaka.
Chce iść przed siebie, patrzeć w dal, odnaleźć swoją thankę i uspokoić rozbiegane myśli.
Chcę być w Nepalu…

Nepal podobno sprzyja podróży w głąb siebie.